Ωρες ωρες πιστευω πως θα χασω συντομα την γη κατω απο τα ποδια μου. Πιστευω πως δεν θα σταθω ξανα ποτε. Ποσο διαφορετικος ημουν πριν 2 χρονια. Τιποτα δεν θα με κουναγε. Και τοτε ειχα τις αμφιβολιες μου, και τοτε ειχα ενα σφιξιμο στο στομαχι. Τωρα δεν το εχω αυτο, οπως ζαλιζομαι.
Περιμενω να δω φως. 3 μερες πριν ημουν πιο καλα, μετα τα χθεσινα, και μαλλον τα αυριανα δεν παιζει να ξανανιωσω καλα. Και του χρονου λεγαμε να παμε Σκωτια, αλλα φαινεται πουθενα στον οριζοντα. Για πολυ καιρο ακομα θα μεινει στο ραφι αυτη η προοπτικη.
Θα μεινω φαινεται να ακουω την αγαπημενη μου μελωδια απο την εποχη των Τυδωρ, να μου θυμιζει ποσο κοντα ημουν στο ταξιδι εκεινο.
Tουλαχιστον ειμαι υγειης. Για την ωρα. Απο ολες τις αποψεις.
Ωρες ωρες θελω να κοιμηθω, και να ξυπνησω μετα απο ενα διαστημα, και ολα να εχουν λυθει, να μην εχω το αγχος αυτο κατα τη διαρκεια.
Αυτο ειναι δειλια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου